CLUB D'ATLETISME CORRELIANA (L'ELIANA - VALENCIA - SPAIN)......."CONTACTE:" correliana@movistar.es - Teléf.:607.59.39.56
CLUB FEDERAT EN LA FEDERACIÓ ESPANYOLA D'ATLETISME I EN LA FEDERACIÓ ESPANYOLA D'ESPORTS DE MUNTANYA I ESCALADA
CLUB FUNDADOR/ ORGANITZADOR CARRERA SOLIDARIA DE L'ELIANA CONTRA EL CÁNCER "CánceRun"
"FUNDACIÓ: 18/02/2011"

lunes, 20 de agosto de 2012

CRISTINA ROBERTO: "Siete Aguas.....allí que me fuí"


Me ha dicho Javi Galindo que Siete Aguas es una carrera de montaña pero asfaltada...que razón tienes...como no vas a sufrir...¡durísima!, todos sabeis que he hecho varias carreras de montaña pero en el asfalto parece que "no pega" andar y eso es lo que me pasó....no podía andar como en la montaña y corrí toda la carrera, como en cualquier carrera de asfalto, y sufrí mucho.....
Todo empezó el martes, yo estaba a punto de irme a la playa, por allí por la costa del sol, cuando suena mi teléfono, era mi veloz amiguita Vanessa que me dice: "me he inscrito a siete aguas, una carrera muy chula y con mucho ambiente", claro, a mí me dicen carrera chula y no me resisto, le digo " pues a lo mejor ya estoy por allí, voy a inscribirme, ya te cuento", busco en internet y era el último día para inscribirse, no me lo pienso. En los días previos a la carrera me llegaban mensajes de lo dura que era y yo empecé a asustarme llegando a mi típico "no sé si podré hacerlo, no estoy preparada, ya veremos..." y también llegaron los ánimos de todos, gracias Laura, Nuri, Jorge, presi, que como siempre me decía "que no Cris, que no estás loca...." jejeje, gracias Javier.
El sábado por la tarde nos fuimos Nacho y yo para allá, nos encontramos a Vanessa y su familia y al grupo rojo Correliana, con Magdalena, Salva, Ricardo, Pedro, Ismael, Julio y el Ruso, recogida de dorsales, calentamiento, agua y a la salida, me había propuesto acabar con el práctico en una hora y media, Magdalena animándome mucho, como siempre y previniendome del kilómetro 12, Nacho acompañaba a Vanessa junto con el ruso por lo que iba sola pero animada, animada la primera vueltecita por el pueblo aunque hicimos cuestas importantes, había pasado al globo de 1:30 por lo que iba bien, pasamos por meta y empezamos a subir, a subir, a subir más y más, yo no me lo creía, no podía más y me vine abajo, pensaba en abandonar, yo no soy así pero no podía, empecé a sufrir bastante y encima no andaba porque me parecía un poco raro ponerme a andar por el asfalto, por fin una bajadita y empiezo a recuperar, ahí me puse a pensar en mucha gente que me rodea y que confía en mí, que siempre me da ánimos y me dije "tendré que terminar", además el globo todavía no me había pasado, cuando me cruzaba con Correlianas nos animábamos y yo ya me sentía cómoda, era el kilómetro ocho y ya descontaba kilómetros, acercandome al doce oigo a mi espalda "cucurrucutú", era Ismael pasándome y animándome, llegábamos a lo más duro del final y el globo aún no me pillaba, eso me daba confianza, con mucho esfuerzo llegué arriba, el público impresionante ¡cómo animaban!, bajamos....yo ya emocionada casi en el catorce y otra subida....me moría...pero bien, sabía que terminaba, a falta de un kilómetro me esperaba Nacho que vino conmigo hasta la meta, gracias tete, todo bajada, estaba muy contenta, el globo no me había pillado, llegaba en 1:27:09, para mí un tiempo increíble pero sufrí mucho mucho.
 Feliz de haberla hecho y muy contenta porque desde que colgué las fotos y un comentario en facebook no han parado de llegarme "me gusta" y mensajes muy chulis, muchas gracias a todos.

Cristina Roberto

No hay comentarios:

Publicar un comentario