CLUB D'ATLETISME CORRELIANA (L'ELIANA - VALENCIA - SPAIN)......."CONTACTE:" correliana@movistar.es - Teléf.:607.59.39.56
CLUB FEDERAT EN LA FEDERACIÓ ESPANYOLA D'ATLETISME I EN LA FEDERACIÓ ESPANYOLA D'ESPORTS DE MUNTANYA I ESCALADA
CLUB FUNDADOR/ ORGANITZADOR CARRERA SOLIDARIA DE L'ELIANA CONTRA EL CÁNCER "CánceRun"
"FUNDACIÓ: 18/02/2011"

martes, 26 de febrero de 2013

JORGE SEMPERE: "Mi primer Maratón"




Todo empezó en una decisión, ¿Espadán o Sevilla?… al final, decidí Sevilla...

Empecé con mal pie los entrenamientos, no pude las tres primeras semanas  por culpa de una lesión, de ahí todo negativo. Cuando empecé tenía muchísimas ganas de seguir un entrenamiento ya que nunca lo he hecho, pero en un par de semanas de entrenamiento volvía a recaer en la dichosa lesión!!. Después de un par de semanas de parón volvía a ponerme en marcha, pero… otra lesión diferente, no me lo podía creer.

Corrí la media de Valencia y Santa Pola sin apenas entrenar, estando dos semanas parado antes por las dichosas lesiones. No levantaba cabeza porque sólo quedaban cuatro semanas de las cuales estuve sin entrenar carrera, pero si conseguía mantenerme con la natación y la bici.

El jueves antes del maratón fue mi última sesión de Fisio que me dijo que corriera máximo una hora, yo creía que le haría caso, pero no fue así...

Después de darle muchas vueltas y de oír muchas opiniones diferentes le hago caso a  Nuri que me dice que tiene miedo pero que empiece desde el kilómetro cero, decido hacerle caso y correr desde el principio, tenia claro que si  llegaba hasta el kilómetro 30 no habría vuelta atrás y terminaría de rodillas aunque fuera.

Llegó el día!! Suena el despertador, los nervios empiezan a apoderarse de mi, bajo a desayunar en buena compañía, Dani, Julio, Nacho y Cris, desayunando unas risas y subimos a prepararnos. Hora de irse!! Como no, la foto de rigor que no falte, jeje,  Nuri me abraza, un beso y me dice que lo voy a conseguir. El presi también me da un abrazo, me dice que salga conservador y que llegaré. Una vez allí me despido de mis compañeros, Jose, Rocio, Mark, Esther, me abrazo a Nacho y me dice… lo vas a conseguir, a Cris se lo digo yo, ella me dice… suerte. Estoy en la salida, Dani, Magda, Llombart y yo, allí estamos preparados para afrontar un reto, terminar. Estoy nervioso porque tengo miedo que me empiece a doler pronto el pie y me impida correr. Nos damos ánimos y dan la salida!! Empezamos a correr, Llombart no tarda nada en preocuparse por mi pie y me pregunta, como vas?, respondo, todo bien, en una hora hablamos.

Van pasando los kilómetros tengo una pequeña molestia y voy asustado. Paso kilómetro 5, allí esta Pons, pero no veo a mi Nuri... Luego oigo los gritos de Rocio que me animan, continuo corriendo y pasan y pasan los kilómetros y esa pequeña molestia desaparece, pero en el 26,  empiezo a echar en falta esos largos que no pude hacer. Mis cuadriceps empiezan a cansarse, pero los ánimos de la gente hacen que no pare de correr y pensar que estoy cerca del treinta que es mi objetivo para el no retorno y continúo.


Dani, Magda y Llombart siguen preguntándome como voy, les digo que bien pero me duelen las piernas. Llego al treinta, ahora si que no hay vuelta atrás, tengo un poco de miedo al dichoso “MURO”, pero no llega, de repente oigo gritos de ánimos allí están, Nuri, Pons y Jaime que se incorpora para tirar del grupo. Me caen unas lágrimas al ver a Nuri porque ella tenía confianza en mí. Aún quedaba mucho pero seguían cayendo kilómetros. Jaime nos marcaba el ritmo y nos decía que íbamos muy bien, que mejoraríamos el tiempo previsto a este ritmo.

Llega el 35 me encuentro bien, los ánimos de la gente hacen que los pelos se me pongan de punta empiezo a subir el ritmo supongo que por la euforia de pensar en que lo podía conseguir y me voy del grupo, después de unos tres kilómetros mi cabeza dice que frene un poco que aún no se ha terminado y me dejo caer, para mi sorpresa venia muy cerca Dani que se pone a mi lado y me dice… tio ya lo tienes!!, seguimos corriendo, la piel se me pone de gallina sólo de pensar que nos quedaban algo menos de 3 kilómetros.

De repente oigo: vamos Jorge que lo has conseguido, que huevos tienes!!, esa voz era de Nacho, me entran ganas de llorar y me da un subidón que sólo tenia ganas de tirar, sólo 1500 metros, mis piernas corrían por inercia, apenas podía levantar las rodillas pero corría y corría al lado de otro novato en esto, Dani, que me decía que tirara y que hiciera mi carrera pero yo quería entrar junto a él, estuvimos prácticamente toda la carrera juntos, y creo que nos merecíamos entrar juntos.

Llegamos al pasillo de entrada al estadio mi cuerpo empieza a erizarse, desaparecen todos los dolores que arrastraba desde el kilómetro 26, veo la meta, mi cuerpo se acelera, tengo ganas de sprintar sigo corriendo, última curva creía que los pelos de mi cuerpo iban a salir disparados, sólo 50 metros, dentro de mi digo… lo conseguiste Jorge!!!!

Nos cogemos de la mano, alzamos los puños y con un grito de “SI” entramos en META.

Lo conseguí, no me lo podía creer. Me felicita Miguel y Jose, después de una desastrosa recogida en el guardarropa y de camino a la salida veo que Nuri viene corriendo hacia mi, me abraza llorando, me dice, lo conseguiste!! veo a Nacho, Cris y Pons que me abrazan y me dan  la enhorabuena.

No dejo de pensar en todo el sufrimiento pasado hasta ese día. Lo pasé muy mal porque no pude entrenar bien el maratón y creía que no podría hacerlo...

Quisiera dar las gracias a mucha gente pero en especial a Javier Pons, por dedicar su tiempo a darnos un entrenamiento, Llombart, por tirar del grupo, Magda, por los ánimos recibidos durante la carrera, Dani, por acompañarme hasta el final, Nacho, por esa confianza que has tenido en mí.

Hay unas palabras que no olvidaré, son estas… “Con ilusión todo se consigue”. Sé que muchos pensasteis que no lo conseguiría, pero para ser sincero… yo tampoco.

Darle las gracias a mi gran apoyo NURI que es la que verdaderamente a sufrido mis buenos y malos momentos en el transcurso de todo esto. Ella ha sido mi gran pilar para conseguirlo. Dije que no iba hacer mas maratones pero nada mas cruzar la meta me dije… ¿cual será el próximo?

¿Sabéis que palabras  hicieron que saliera desde el primer kilómetro?

“SÉ, HÉROE POR UN DIA”

GRACIAS NURI

Jorge Sempere

5 comentarios:

  1. (LOPEZILLO) Muy buena la cronica....En horabuena a todos y en especial a Jorge Sempere por haber acabado su primer Maratton,sabia ke lo conseguirias crack y para la proxima Maratton ke sea de montaña jajajaj. Con Correliana todo es posible....Un saludo compañeros

    ResponderEliminar
  2. Estaba convencido de que lo conseguirías. Me dijiste antes de la carrera que no querías saber nada de más maratones y te respondí que cuando cruzaras la línea de meta estarías pensando en el próximo maratón.
    Disfrútalo. Te lo has ganado. ENHORABUENA!!!!

    ResponderEliminar

  3. Marta Carrasco
    ENHORABUENA!!! UN BESO PARA LOS DOS!

    ResponderEliminar

  4. Rafa Marco Sanchis
    Me alegre molt Jordi, enhorabona

    ResponderEliminar
  5. FELICITATS JORGE. ENHORABONA.
    Besets. Amparo Ten.

    ResponderEliminar