CLUB D'ATLETISME CORRELIANA (L'ELIANA - VALENCIA - SPAIN)......."CONTACTE:" correliana@movistar.es - Teléf.:607.59.39.56
CLUB FEDERAT EN LA FEDERACIÓ ESPANYOLA D'ATLETISME I EN LA FEDERACIÓ ESPANYOLA D'ESPORTS DE MUNTANYA I ESCALADA
CLUB FUNDADOR/ ORGANITZADOR CARRERA SOLIDARIA DE L'ELIANA CONTRA EL CÁNCER "CánceRun"
"FUNDACIÓ: 18/02/2011"

lunes, 20 de julio de 2015

NURI FABUEL: TRIATLHON VITORIA 2015 "Tu LD, mi MD, lo tuyo, lo mio, lo nuestro"


Nos vamos, dirección “VITORIA” pensaba que no llegaría a ir ni a verlos, he tenido una gastroenteritis incapacitante como dice Lizzy que me hace pasar por un hospital la primera vez en mi vida, con gotero incluido, he llorado mucho pensando en no contagiar a Jorge y creyendo que el camino a Vitoria terminaba unos días antes de la fecha esperada, digo que decidiré el sábado si tomaré salida, es mentira, lo tengo decidido desde que puedo levantarme de la cama, han sido muchos meses de entrenes, horas al frio, al calor, ánimos de la gente, esfuerzo, porque cómo yo siempre digo, a mi no me los regalan, yo tengo que sufrir mucho para llegar a meta, quería mi caramelo, mi medallita, pasara lo que pasara.
Hace frio cuando llegamos, cosa que me alegra enormemente sobre todo cuando consigo encontrar mi chaquetita de chándal.
Dormimos como reyes en el hotel de las estatuas, me tocan dos en mi habitación algo feas, pero hacemos unas risas, breafing, dorsal, regalitos del corredor, comer por el centro, menudo desastre de sitio pero nada puede con nosotros… hotel, trastos, mierda !! la rueda de Jorge en el suelo, no va ni a dormir pienso, con la mierda de la rueda, la infla y al bus, coche, al bus, al coche, al final en coche, hace fresco pero sudamos como locos… el lago estáprecioso, este triatlón es bonito muy bonito, recuerdo cada momento del año pasado, voy pensando en la ruedecita de las narices que nos va a dar la tarde, lo mío está todo en orden, jejejeje, Jaime va loco también por una avería, que se soluciona en breve, unas fotitos, unas poses y seguimos ruta de transiciones y trastos. 
La hora de la cena viene a ser como un manjar, todos juntos, un reservado, alegría alegriaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, digo unas palabras en la mesa, no  porque pero así me sale y así lo hago, nos vemos en meta, remato el discurso.
Dormimos como reyes otra vez, hoy ya no me fijo en las estatuas, no me puedo creer, pero ya me duele la barriga, jejeje, ha llegado el momento, 4.50 de la mañana.
En el bus sufro un mini infarto al ver que nos hemos dejado a Nacho, Jorge consigue un móvil y contactar con Cris, pienso que nos odiarán lo que queda de vida, pero como son buena gente se les pasa enseguida,  sólo es una anécdota más que contar junto a Nacho.
Salimos las primeras, lo siento, pero ahora sólo me toca pensar en mi cuando termine veremos que hace el resto, montonet antes de la salida y bocinazoooooooooooooooooo… me siento cómoda nadando, excepto porque me doy con todas las boyas del agua, repito todas, hasta enredo el garmin en la cuerda de una de ellas, cual cachalote que va a varar voy directa a cada una, la vuelta se hace larga, sale el sol y no hay arco de salida, ande tenemos que ir??????????... la sonrisa de Cris y los gritos de ánimos, transición rápida y a coger la bici… ummmm he dicho bici quería decir suplicio-bici, vomito al km2 y ya no consigo comer nada en firme en los kilómetros restantes, algo tenía que pagar con la semanita previa, sopla mucho aire y sufro mucho, me animo al ver a Laura y luego a Laila, también al pulgo en el coche, ale ale pedalear ya me sigo arrastrando yo. 

Entrando a Vitoria empiezo a sentir hambre, esto va bien me digo, ahora unos geles para almorzar y correr un poquito, primer sofocón del día al llegar a la T2, David, Aurora y Cristina, transi rápida y a correr, 500m Paqui, segundo sofocón del día, así hasta que termine todo son sofocones… corro cómoda los geles entran como nada, y van pasando kilómetros, Jaime me adelanta al momento que lo nombra el espiquer,  todos mis compis aparecen por un lado y otro, sofocón máximo, melena pelirroja y rastas al viento, Roser y Cris me animan como si no hubiera un mañana, ya lo tengo nenas lo tengo, la llegada a meta donde me esperan Laura, Mar, Mari y Jaime me emociona a más no poder, así como la llegada de Lizzy tras cruzarnos varias veces y lanzarnos miraditas… Charles llega enseguida, photocall, abrazotes… Y ahora uno diríagracias a todos blablabla, pues no, empezaba lo duro, del día esto sólo fue el calentamiento.
Ducha pitando al hotel, no consigo comer, veo a Ampa, animo reina le digo, luego nos vemos, llego a ver a Jorge bajar de la bici, a Nacho y Jose, salen a correr, todo buenas caras 15:45 de la tarde, me digo vamos muy bien chicos, Cris me pasa el parte del segmento de bici… recoge bici, bolsa, trastos, hotel y empieza el viacrucis, tengo hambre pero no como, tengo sed pero no puedo beber, Lizzy, David, Cristina y Jaime me cuidan cual pollito desvalido, me dan de comer, beber, compañía, ánimos y hasta Almax... 
Primera vuelta, todo va bastante bien pero conozco esa cara, segunda vuelta me mata ver a Nacho cuando pasa, Lady venga le digo… Jorge pasa aún peor, no puede rendirse ahora no puede no puede, hablo con Roser, sólo es de cabeza, tiene que creérselo, que hable Jaime con él, me quedo en segundo plano o en tercero ya no lo sé no le quiero hablar, casi ni mirar, hace un gesto que conozco a la perfección “destrozado”, tengo que andar, tumbarme, respirar, me pido el mejor helado del mundo que no puedo tomarme “me debes uno, capitán”, mientras Miguel va pasando como si no fuera con él la cosa y casi nos anima él a nosotros, tercera vuelta, Nacho ya ha pasado va a conseguirlo, los segundos se hacen minutos, los minutos horas, Roser me llama, ya llega ya llega, ya “se lo está creyendo” ahora  que veo la luz, y algo de rojo con visera que deber ser Jorge, estoy con rampas pero hay que aguantar, he paseado una mochila por todo Vitoria como la de los cazafantasmas, crema del sol, del escaldado, suero, fortasec, pensando que Jorge vendría de la guerra, y si señores, eso es la guerra, una guerra contra uno mismo, contra el quiero y no puedo, contra la voluntad de pasarse frente a la ganas de seguir, una guerra que vamos a ganar, esta cara ya es otra, le digo anda, come, bebe, pero llega, Jorge llega!, Alex va haciendo su marcha, en vista de que llegaran antes que Jorge decido ir a meta a esperarlos a todos pero Miguel no nos da ni tiempo y pasa, que vuelta más larga, no puedo más, estoy con mis compis, en meta, Nacho y Jose vienen juntos, tienen el detalle de dejarme ponerle la medalla a Nacho, cómo mola, Alex también enmeta, ahora los minutos se hacen siglos, desesperada 20.30 de la tarde, y empiezo a pensar que puede conseguir el sub12, pero va apurado de tiempo, Roser me informa que ha pasado por la plaza, lo tenemos, lo tenemos, con lo que siento, mi cara debe ser algo que jamás habíamos visto, SIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII. 


Tengo otra medalla en la mano, esta vez para mi capitán, para el precioso, para Sempere Campeón !
Yo también daré las gracias a todos aquellos que siempre desearon que triunfáramos en Vitoria, que nos animaron de una manera u otra, a los de casa por sufrir en la distancia, a mis padres, a los supporters por el esfuerzo sobre el terreno de batalla, a mi club C. A. CORRELIANA, mis compañeros y a mis amigas por estos meses de entrenos que han sido fantásticos.
A Roser Baello, por creer en nosotros, por su paciencia, sobre todo con Jorge, porque yo me porto bien, y estiro, jejeje, a Ana Adorno, por hacer que los lunes molen mucho en la piscina, a Carmen Daries por sus super dietas que tanto me gustan, menos los purés, ya lo sabes, y por confiar en que alguna vez estaré hidratada como debo.
A Jorge Sempere Gimeno por hacerme sufrir como nunca, te perdono las horas que me has quitado, pero… CALELLA 2016. DENEGADO.

Nuri Fabuel Ten

No hay comentarios:

Publicar un comentario